პირველ რიგში განვმარტოთ რეკრეაციის მცნება. რაოდენ სამწუხაროც არ უნდა იყოს დღესდღეობით უმრავლესობისთვის რეკრეაციის მცნება გაგებულია ცალსახად ის რომ ადამიანი ისვენებს ბუნებაში და აღიდგენს ფიზიკურ თუ სულიერ ძალებს, მაგრამ ეს გაგება მცდარია გამომდინარე იქიდან რომ რეკრეაცია ეს არის ადამიანის ბუნებასთან კავშირ-ზემოქმედების პროცესი. რამდენადაც ჩვენ აღვიდგენთ ფიზიკურ თუ სულიერ ძალებს სწორედ იმდენითვე ვზემოქმედებთ გარემომცველ ბუნებაზე. შესაბამისად რეკრეაციულ კომპლექსზე გამოიყოფა შემდეგი ზემოქმედი ფაქტორები: რეკრეანტი(ადამიანი, რომელიც ბუნებისგან რეაბილიტირდება ფიზიკურად და სულიერად და ის გაუაზრებლად ანაგვიანებს ბუნებას), რეკრეაციულ კომპლექსში მომუშავე პერსონალი, ტრანსპორტი და თვით რეკრეაციული ობიექტი, ყველაფერი ეს ზემოქმედებს გარემოზე. ბევრია ისეთი შემთხვევა როდესაც ტბებზე, წყალსაცავებზე, მდინარეებზე ან სულაც ზღვაზე დამსვენებლი ბუნებრივ ქვაბულებს საყოფაცხოვრებო ნარჩენებით ავსებს, სწორედ ამიტომ ხშირად ბინძურდება წყალი და მისი ხარისხის მაჩვენებელი დასაშვებ ნორმას კრიტიკული ნიშნულით აჭარბებს, წყალში მოხვედრილი ათასგვარი ქიმიური დამაბინძურებელი ნივთიერება აჩქარებს წყლის ევტროფიკაციის პროცესს(წყალს უჩნდება უსიამოვნო სუნი და გემო, ასევე ეცვლება შეფერილობა). ამ მხრივ ძალზედ ცუდი მდგომარეობაა ეროვნულ ტყეპარკებში სადაც არ ხდება არანაირი ზომების დაცვა. აუცილებელია ეროვნული ტყეპარკის რადიალური ზონირება. სულ გამოიყოფა 4 ზონა: 1) ნაკრძალი ანუ ბირთვი - სადაც დაუშვებელია ადამიანის ბუნებასთან შეხებაც კი. 2) ვიზიტორთა არე - ეს ზონა გამოიყენება სამეცნიერო მიზნებისთვის 3) ბუფერული ზონა - რომელიც II და IV ზონის გამყოფის ფუნქციას ასრულებს, ეს რადიალური ზონა ასევე ითავსებს რეკრეაციული ზონის ფუნქციას. 4) დასახლებული არე - ეს ზონა გამოყოფილია მოსახლეობის განსახლებისთვის. სამწუხაროდ დღეს ეროვნული ტყეპარკების ამგვარ რადიალურ დაყოფას საზოგადოების მეტი წილი არ იცნობს, ასე რომ ბევრია კანონის დაღვევის შემთხვევები.
მივდივართ იმ დასკვნამდე რომ დღსდღეობით საზოგადოებაში ეკოლოგიური კულტურის დონე ძალზედ დაბალია, გამომდინარე აქედან საჭიროა სპეციალური ღონისძიებების ჩატარება რაც საზოგადოებაში ეკოლოგიური კულტურის ამაღლებას შეუწყობს ხელს.
მოგეხსენებათ დღესდღეობით მთელი მსოფლიოს მასშტაბით რეკრეაციული ტერიტორიების მიმართ აღინიშნება საზოგადოების დიდი ინტერესი, საქართველოც არ ჩამოუვარდება მსოფლიოს ქვეყნებს და ჩვენს ქვეყანაშიც რეკრეაციული კომპლექსების გაცხოველებული მოწყობა მიმდინარეობს. საქართველო გამოირჩევა ბუნებრივი პირობების მრავალფეროვნებითა და შესაბამისად ბუნებრივ-რეკრეაციული რესურსების სიმდიდრით, თუმცა სარესურსო პოტენციალი სრულად როდია გამოყენებული. საქართველოს ჰავა ზომიერი და კომფორტულია. მისთვის დამახასიათებელი ჰაერის ზომიერად მაღალი ტემპერატურა ზაფხულში და გრილი ზამთარი. აბსოლუტური სიმაღლის მატებასთან ერთად ზაფხულის ტემპერატურა თანდათანობით კლებულობს და ამ პერიოდში საქართველოს მთებს მაღალი რეკრეაციული დანიშნულება ენიჭება. ბუნებრივ-რეკრეაციული თვალსაზრისით განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია ორი ზონა: ზღვის სანაპიროსა და მთის (ზღ. დონიდან 500-2000 მ) აქ თავმოყრილია კლიმატურ თუ ბალნეოლოგიურ კურორტთა უმრავლესობა.
საზღვაო კლიმატური კურორტებია: მწვანე კონცხი, მახინჯაური, ქობულეთი, ურეკი, გაგრა, ბიჭვინთა, ახალი ათონი და სხვა. აღნიშნული კურორტები მაღალესთეტიკურია აქ შეხამებულია მთისა და ზღვის ჰაერი.
მეორე ზონაში თავმოყრილია ბალნეოლოგიური თუ კლიმატური რესურსები. სამწუხაროდ საზღვარგარეთ არაფერი იციან საქართველოს ამხელა რეკრეაციული სარესურსო პოტენციალის შესახებ, გამომდინარე იქიდან რომ არ ხდება რეკლამირება.
საქართველოში წარმოდგენილია მსოფლიოში ცნობილი წყლის თითქმის ყველა სახეობა და მათ უმრავლესობას მაღალ ესთეტიკურ გარემოში აქვს გამოსასვლელი.
რეკრეაციული დანიშნულება აქვს ასევე ბუნებრივ წარმონაქმნებს, მაგ. კარსტებს მღვიმეებში, ტურიზმის (სპელეოტურიზმი) ეს სფერო განვითარებულია ევროპის მრავალ ქვეყანაში.
რეკრეაციულ რესურსებს საქ-ოს ისტორიულ-კულტურული დანიშნულების ობიექტებიც მიეკუთვნება, განსაკუთრებით შიდა ქართლი და მესხეთ-ჯავახეთი.
უცხოელებს ასევე იზიდავს ეთნოკულტურა, ხელოვნება, რეწვა და არქიტექტურა რაც წარმოდგენილია მაღალმთიან ზონაში.(სვანეთი, რაჭა, ხევსურეთი, თუშეთი და სხვა..)
სოფლის მეურნეობაც რეკრეაციული ტრადიციულ რეკრეაციულ რესურსად ითვლება. მევენახეობა, რთველი, ღვინის დაყენების ტექნოლოგია და ა.შ.
ეკონომიკური თვალსაზრისით რეკრეაციულ რესურსს ქვეყნისთვის დიდი მნიშვნელობა გააჩნია, ვინაიდან მისი სწორად დაგეგმარებისა და გამოყენების შემთხვევაში შესაძლებელია ქვეყნის ეკონომიკის საგრძნობლად გაზრდა, გაზრდილი ეკონომიკა კი თავის მხრივ ქვეყანაში არსებულ სხვადასხვა დარგების გაზრდასა და განვითარებას შეუწყობს ხელს.
